Durup düşünmeye zamanın olur mu?Yitirmeden anlamaz insanSevdiklerin yolun sonundaSarıl her fırsatında o insanaArkasından ağlayan olmaGeri getirmez çok ağlasan daDurur, durur belki baş ucundaAnnen baban kendi çapındaAbin bile 47 yaşındaÖmür, ömür sanki bir kara kutuymuşGün gelince herkesin açılmışAma sorarsan hep geç kalınmış…Güzel günlerimizin bittiğini sanmaBelki bir daha böylesi olmazAma her bi’ gün güzel aslındaYakın durmanın zor olduğu ortadaUzak olmak her zaman en kolayAma en zoru yalnız oluncaUyur, uyur belki hep yanındaİlk sevgilin kendi solundaHer hatıra asılı duvarındaÖmür, ömür sanki bir kara kutuymuşGün gelince herkesin açılmışAma sorarsan hep geç kalınmış